مردم شهر به خصوص ساکنان محلات نزدیک به پنجه علی (ع)برای رسیدن روز جمعه ثانیه شماری می‌کردند، چرا که در یک روز بیاد ماندنی در کنار خانواده و فامیل در فضایی زیبا و عرفانی برای هم خاطره ساز می‌شدند، این رسم ادامه داشت تا زمان پیروزی انقلاب، نمی‌دانم چه دلیلی داشت اما عده‌ای با این رسم مخالفت کردند و از برگزاری آن جلوگیری به عمل آمد.

سال‌ها گذشت و دیگر نظرگاه پنجه علی (ع) به یک منطقه ممنوعه تبدیل شده بود. جایی که تنها برای عده‌ای خلافکار امن بود تا اواخر دهه هفتاد بود که با دوستان و بچه‌های مسجد مشهدی سکینه تصمیم گرفتیم به غربت پنجه‌علی (ع) پایان دهیم، نامه‌نگاری‌ها و رایزنی‌ها شروع شد از اوقاف گرفته تا سازمان تبلیغات و سایر دستگاه‌های فرهنگی، البته همزمان دست روی دست نگذاشتیم و منتظر نماندیم  وآستین‌ها را بالا زدیم و با گروهی از دوستان وارد میدان شدیم، با دست خالی اقدام به خشت زدن کردیم و زائرسرا را بنا کردیم و مجددا آبادی را به این مکان باز گرداندیم.